இரும்பு மனுஷி இந்திரா காந்தி

 இன்றைய - அன்றைய ரிப்போர்ட்;

நம்ம கவர்மென்டாலே ‘மகாத்மா’ என்பதை உறுதிப்படுத்தாத (இது தனி ஸ்டோரி) காந்தி சுட்டுக் கொல்லப்பட்ட சம்பவத்துக்குப் பொறகு, நம்ம இந்தியாவில் நடந்த மிகக் கொடூரமான அல்லது அதிர்ச்சியான நிகழ்ச்சி பிரதமர் இந்திரா காந்தி கொலை செய்யப்பட்ட நிகழ்ச்சிதான். ஆமாம்.. கிட்டத்தட்ட 16 ஆண்டு காலம் பிரதமராகப் பதவி வகித்த இந்திரா காந்தி அவருடைய வீட்டில் செக்யூரிட்டிகளாலேயே (சீக்கியர்கள்) சுட்டுக் கொல்லப்பட்டார்.

அதாவது சீக்கியர் பொற்கோவிலில் தீவிரவாதிகளுக்கும், ராணுவத்துக்கும் இடையே நடந்த போருக்குப்பிறகு, இந்திரா மீது சீக்கியர்களில் பலர் ரொம்ப ஆத்திரமா இருந்தாங்க. அதன் காரணமா, பி எம் இந்திரா காந்தியின் வூட்டிலே காவல் பணியில் சீக்கியர்களை அமர்த்த வேண்டாமுன்னு என்று இண்டெலிஜென்ஸ் டைரக்டர் கருத்து தெரிவித்தார். ஆனாக்க அந்த யோசனையை இந்திராகாந்தி ஏத்துகலை.

டெல்லியில் பிரதமர் இந்திரா காந்தியோட வூடு ஒரே காம்பவுண்டுக்குள் அமைந்த ரெண்டு கட்டிடங்களைக் கொண்டதாகும். இவற்றில் பிரதமர் வசிக்கும் இல்லத்தின் வாசல், சப்தர்ஜங் ரோட்டில் இருந்துச்சு. இந்த வூட்டை அடுத்த பில்டிங், பிரதமரின் அலுவலகமாகும். இதனோட எண்டர்ன்ஸ் அக்பர் ரோட்டில் உள்ளது. ஒரு கட்டிடத்திலிருந்து மற்றொரு கட்டிடத்துக்குள்ள தூரம் சுமார் 300 அடியாகும். இரண்டுக்கும் இடையில் உள்ள பாதை வழியே கார் செல்ல முடியும்.. ஆனாலும், இந்திராம்மா நடந்தே செல்றதுதான் வழக்கம்.

1984 இதே அக்டோபர் 31ந்தேதி மார்னிங் 8 மணிக்கு, இந்திரா காந்தி பற்றி டெலிவிஷன் ஃபிலிம் ஒன்றை எடுக்கற்காக, வெளிநாட்டுப் ஜர்னலிஸ்ட் ஒருத்தர் வந்து, பிரதமரின் அலுவலகத்தில் காத்திருந்தார். அவருக்குப் பேட்டியளிக்கத்தான் இந்திரா காந்தி தன்னோட வூட்டுலேயிருந்து அலுவலகத்துக்கு நடந்து சென்றார்.

முன்னாடியே சொன்னா மாதிரி ரெண்டு பில்டிங்களுக்கும் இடையே இருந்த நடைபாதையில் அவர் நடந்து வந்துக்கிட்டிருந்தார். அவருக்கு சுமார் 7, 8 அடி தூரத்தில் செக்யூரிட்டி ஆபிசர் தினேஷ் பட் மற்றும் 5 பாடி கார்ட்ஸ் (மெய்க்காப்பாளர்கள்) போய் கொண்டிருந்தாங்க. அவங்களுக்குகுப் பின்னாடி, பிரதமரின் பர்சனல் செகரட்டரி ஆர்.கே.தவான் வந்து கொண்டிருந்தார். அந்த பாதையோட ரைட் சைட் புதர் போன்ற செடிகளுக்குப் பின்னால் பிரதமரின் இல்ல பாதுகாவலர்கள் பியாந்த்சிங் (சப் இன்ஸ்பெக்டர்), சத்வந்த்சிங் (கான்ஸ்டபிள்) ஆகியோர் நின்னுக்கிட்டு இருந்தாங்க.

இந்திரா காந்தி நடந்து வந்து கொண்டிருந்தபோது, திடீர்னு பியாந்த்சிங் தன்னோட கைத்துப்பாக்கியை உருவி எடுத்து, இந்திரா காந்தியை நோக்கி அஞ்சு தடவை சுட்டான். அதே சமயம் கூட இருந்த சத்வந்த்சிங் (26) மிஷின் கன்னாலே (ஸ்டேன்கன்) சரமாரியாகச் சுட்டான். கண்மூடிக் கண் திறப்பதற்குள் இதெல்லாம் நடந்து போச்சு.

இந்திரா காந்தியின் நெஞ்சிலும், வயிற்றிலும் குண்டுகள் பாய்ந்து ரத்தம் பீறிட அவர் கீழே சாய்ஞ்சார். (இந்திரா காந்தியை நோக்கி பியாந்த்சிங்கும், சத்வந்த்சிங்கும் திரும்பிய போது, இந்திராவின் பின்னால் வந்த மெய்க்காப்பாளர்கள் அதை கவனிக்கவே செய்தனர். ஆனால் அந்த இருவரும் இந்திரா காந்தியை நோக்கி வணங்குவதாகவே அவர்கள் நினைச்சிட்டாங்களாம்,.)

அப்பாலே பி எம் இந்திரா காந்தியை சுட்டுட்டஙக்ன்னு தெரிஞ்சதும்ம், கொலையாளிகளை நோக்கி கமாண்டோ படையினர் சுட்டனர். இதில் பியாந்த்சிங் ஸ்பாட் டெத் அடைந்தான். சத்வந்த்சிங் படுகாயம் அடைந்தான்.

அதே சமயம் வீட்டு வேலையில் ஈடுபட்டிருந்த சோனியா துப்பாக்கி சத்தம் கேட்டு அலறியடித்துக்கொண்டு ஓடிவந்தவர். இந்திரா காந்தி ரத்த வெள்ளத்தில் கிடப்பதைக்கண்டு "அம்மா!"ன்னு கதறினார். பொறகு இந்திரா காந்தியை ஆஸ்பத்திரிக்கு காரில் கொண்டு செல்ல பின் இருக்கையில் இந்திரா படுக்க வைக்கப்பட்டார். அவர் தலையை தன் மடி மீது வைத்துக்கொண்டார் சோனியா.

ஆஸ்பத்திரியில் இந்திராவுக்கு அவசர "ஆபரேஷன்" நடந்துச்சு. இந்திரா உடலில் 22 குண்டுகள் பாய்ந்திருச்சு. அவற்றில் 8 குண்டுகள் உடம்பைத் துளைத்துக்கொண்டு வெளியே சென்றிருந்தன. இந்திராவைக் காப்பாற்ற டாக்டர்கள் எல்லா முயற்சிகளையும் மேற்கொண்டனர். ஆனால் பலன் இல்லை. 2.25 மணிக்கு இந்திரா இறந்து விட்டார்" என்று டாக்டர்கள் அறிவித்தனர். எனினும் அகில இந்திய ரேடியோ மாலை 6 மணிக்குத்தான் இந்திராவின் மரணச்செய்தியை அறிவிச்சுது.

பி எம் இந்திரா கொல்லப்பட்ட போது, ஜனாதிபதி ஜெயில்சிங் வெளிநாட்டில் இருந்தார். ராஜீவ் காந்தி தேர்தல் பிரசாரத்துக்காக, மேற்கு வங்காளத்துக்குச் சென்றிருந்தார். மூத்த மந்திரியான பிரணாப் முகர்ஜியும் அவருடன் இருந்தார். அவர்கள் சென்று கொண்டிருந்த காரை, ஒரு போலீஸ் ஜீப் வழி மறித்தது. "பிரதமர் வீëட்டில் ஒரு விபத்து நடந்துள்ளது. சுற்றுப் பயணத்தை நிறுத்திவிட்டு, உடனே டெல்லிக்குத் திரும்புங்கள்" என்ற செய்தி ராஜீவ் காந்திக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டது. உடனே ராஜீவ் காந்தியும், பிரணாப் முகர்ஜியும் ஒரு ஹெலிகாப்டர் மூலம் கல்கத்தாவுக்குச் சென்றனர்.

அங்கு "இந்தியன் ஏர்லைன்ஸ்" விமானம் ஒன்று தயாராக காத்துக்கொண்டிருந்தது. அதில் ரெண்டு பேரும் டெல்லிக்குப் பயணமானார்கள்.

மேடம் மரணத்தை தொடர்ந்து டெல்லியில் சீக்கியர்களுக்கு எதிராக கடும் கலவரம் மூண்டது. இந்தியா முழுவதும் அசாதாரண நிலை நிலவியது. ராஜீவ் காந்தி டெல்லிக்கு வந்ததும் இறுதி சடங்குகள் துவங்கின. இறுதி சடங்குகள் முடிந்து சிதைக்கு தீ முட்டப்பட்டது.

இரும்பு மனிதர்

 இந்தியாவின் இரும்பு மனிதர் என்று வர்ணிக்கப் பட்ட சர்தார் வல்லபாய் பட்டேல் பிறந்த தினமின்று:

இந்தியா விடுதலை அடைந்தவுடன், நாட்டிலிருந்த அனைத்து சமஸ்தானங்களையும் ஒருங்கிணைத்து ஒரே நிலப்பரப்பாக இந்தியாவை வடிவமைத்தவர் சர்தார் வல்லபபாய் படேல்.

நாட்டின் ஒருமைப்பாட்டுக்காக ஆயுதப்படைகளைப் பயன்படுத்தவும் அவர் தயங்கவில்லை. அவரது உறுதியான தலைமை காரணமாகவே அனைத்து சமஸ்தான அரசுகளும் இயல்பான ஒத்துணர்வுடன் இணைப்பு ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டன.

.

குஜராத்தின் கேடா மாவட்டத்தில், கரம்சத் கிராமத்தில் 1875, அக்டோபர் 31ல் பிறந்த வல்லபபாய், லண்டன் சென்று பாரிஸ்டர் பட்டம் பயின்று வந்தார். கோத்ரா, மும்பை, அகமதாபாத் நகர்களில் வழக்கறிஞராகப் பணிபுரிந்த அவர், 1917 ல் காங்கிரஸ் கட்சியால் ஈர்க்கப்பட்டு அரசியலுக்கு வந்தார்.

மகாத்மா காந்தியின் போராட்ட வழிமுறைகளாலும் போதனைகளாலும் கவரப்பட்ட அவர் பொதுவாழ்வில் தீவிரமாக ஈடுபட்டார். பல்வேறு போராட்டங்கள், கட்சி மாநாடுகளில் முக்கிய ஒருங்கிணைப்பாளராக விளங்கிய படேல், 1934 க்குப் பிறகு காங்கிரஸ் கட்சியில் தவிர்க்க இயலாத தலைவராக உயர்ந்தார்.

.

விடுதலைப் போராட்டத்தில் காந்தி, நேரு, நேதாஜி ஆகியோருக்கு அடுத்தபடியாக பெரும்பங்கு ஆற்றியவர் படேல். காங்கிரஸ் தலைவராகும் வாய்ப்பும் படேலை நாடி வந்தது. எனினும் கட்டுப்பாடுள்ள கட்சித் தொண்டனாக, காந்தியின் அறிவுரையை ஏற்று அமைதி காத்தார்.

நாடு சுதந்திரம் பெற்ற பிறகு, துணைப் பிரதமராகவும், உள்துறை அமைச்சராகவும் பதவி வகித்த படேல், தேசப்பிரிவினை உள்ளிட்ட நெருக்கடியான காலத்தில் நாட்டை உறுதியாக வழிநடத்தினார். 1950, டிசம்பர் 15ல் உடல்நலக் குறைவால் படேல் மும்பையில் காலமானார்.

.

இந்தியா என்ற அரசியல் ஒருங்கிணைப்புக்கு சர்தார் வல்லபபாய் படேல் அளித்த பங்களிப்பு மகத்தானது. சர்வமத சமரசம் என்பது எந்த மதமும் சாராததோ, இந்து மதத்தை நிராகரிப்பதோ அல்ல என்று அவர் தெளிவு படுத்தினார்.

அதனாலேயே கஜினி முகமதுவால் இடிக்கப்பட்ட சோமநாதபுரம் கோயிலை தானே முன்னின்று மீண்டும் கட்டினார் படேல். நாட்டின் முதல் பிரதமர் ஜவஹர்லால் நேருவையே சுக்கானாக இருந்து முறைப்படுத்திய ஆளுமைக்கு உரியவர் படேல்

ஹாலோவீன் தினமின்று

 ஹாலோவீன் தினமின்று

மேலை நாடுகளில் சிறப்பாகக் கொண்டாடப்படும் தினங்களில் ஹாலோவீன் தினமும் (Halloween) ஒன்றாகும். ஒவ்வொரு வருடமும் அக்டோபர் 31ம் தேதி கலோவின் தினம் அயர்லாந்து, இங்கிலாந்து, கனடா, அமெரிக்கா போன்ற மேலை நாடுகளிலும் இதர நாடுகளில் கொண்டாப் படுகின்றது.

பிரித்தானியாவில்தான் முதன்முதலாகக் ஹாலோவீன் தினம் 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பாகக் கொண்டாடப்பட்டது. அறுவடைக்காலம் முடிந்து குளிர்காலம் ஆரம்பிப்பதையும், வெளிச்ச காலம் முடிந்து இருட்டுக்காலம் தொடங்குவதையும் இந்தக் கொண்டாட்டம் குறிக்கும். பழைய ஆங்கிலச் சொல்லான ஹாலோவீன் என்றால் தெய்வீகத்தன்மை பெறச் செய்தல் என்ற கருத்துப்படும். பொதுவாக இத்தினத்தில் ஆரேஞ்ச் நிறமும் கறுப்பு நிறமும் அதிகமாகப் பாவிக்கப்படும். அரஞ்சு நிறம் அறுவடைக் காலத்தையும், கறுப்பு நிறம் இறப்பையும் குறிக்கும். அத்தினத்தில் பேய்கள் பிசாசுகள் போலப் பெரியவர்களும், சிறியவர்களும் வேடமிட்டு ஒவ்வொரு வீடுவீடாகச் சென்று வேடிக்கையாக விருந்து தரும்படி கேட்பார்கள். பெரியவர்கள் தெருவிலே நின்று கொள்ள, சிறுவர், சிறுமிகள் பேய் பிசாசுபோல வேடமிட்டு வாசலில் வந்து வேடிக்கையாக ஏமாற்றுவார்கள். சில சமயங்களில் வீட்டில இருப்பவர்களும் பயங்கரமான வேடமணிந்து விருந்து கேட்டு வந்த பிள்ளைகளுக்குப் பயம் காட்டுவார்கள். அதன்பின் பிள்ளைகள் கொண்டுவந்த தட்டிலே இனிப்பு, சொக்லட் போன்றவற்றைப் போடுவார்கள். மாலை 5 மணியில் இருந்து இரவு ஒன்பது, பத்து மணிவரை அயலில் உள்ள வீடுகளுக்குச் சென்று (Tricks or Treats) இனிப்பு வகைகளைச் சேகரிப்பார்கள். இப்படிச் சேகரித்துக் கொண்டு வந்தவற்றைத் தரம் பிரித்து பிடித்தவற்றைத் தாங்கள் எடுத்துக் கொண்டு வேண்டாத மிகுதியைப் பெற்றோரிடம் தள்ளி விடுவார்கள்.

ஹாலோவின் தினத்தின்று சூனியக்காரி, கறுப்புப் பூனை, வெளவால், ஆந்தை, சிலந்தி, சிலந்திவலை, எலும்புக்கூடு, மண்டை ஓடு, பூசணிக்காய், விளக்குமாறு, சூலம் போன்ற விளையாட்டுப் பொருட்களால் வீட்டின் வாசலை அலங்கோலம் செய்து வைத்திருப்பர். பெரிய பூசணிக்காயை (Jack-o-Lantern) எடுத்து அவற்றைப் பயங்கர முகங்களைப் போலச் செதுக்கி அதன் வடிவை மாற்றி வாசலில் வைத்திருப்பர். இருட்டில் இருக்கும் அவற்றில் மெழுகு திரிகளைக் கொளுத்தி மெல்லிய வெளிச்சத்தை ஏற்படுத்தியிருப்பர். பயங்கரமான இடத்தை நோக்கிப் போவது போன்ற ஒரு சூழலை இங்கே ஏற்படுத்தியிருப்பர். இந்த வாரத்தில் பெரியவர்கள் குழந்தைகளுக்குப் போய் பிசாசு கதைகள் சொல்வதிலும், அப்படியான பயங்கரப் படங்களைக் குடும்பமாகச் சென்று பார்ப்பதிலும் அதிக நேரத்தைச் செலவிடுவர். நகரப் பகுதிகளில் இரவு நேரங்களில் ஹாலோவீன் கேளிக்கை விருந்துகளுக்கு ஹாலோவீன் ஆடைகள் அணிந்து முகத்திற்கு மைபூசிச் செல்வர்

ஆஸ்கர் விருது வென்ற முதல் இந்தியர்

 ஒட்டுமொத்த இந்தியாவிற்கே ஆஸ்கர் வென்ற இந்திய பிரபலம் என்றால் முதலில் நியாபகம் வருவது இசைப்புயல் ஏ.ஆர்.ரகுமான் தான். ஆனால் அவருக்கு முன்னதாகவே 32 வருடங்களுக்கு முன்பு பானு அதய்யா என்பவர் ஆஸ்கர் விருது வென்று பெருமை சேர்த்துள்ளார். அவர் தான் இந்தியாவில் முதல் முறையாக ஆஸ்கர் வென்ற திரைப்பிரபலம் ஆவார். சிறந்த ஆடை வடிவமைப்பாளரான பானு அதய்யா பாலிவுட், ஹாலிவுட் படங்களில் பணியாற்றியுள்ளார்.

1950ம் ஆண்டு முதல் கிட்டத்தட்ட 100க்கும் மேற்பட்ட படங்களில் ஆடை வடிவமைப்பாளராக பணியாற்றியுள்ளார். 1982-ம் ஆண்டு வெளிவந்த காந்தி திரைப்படத்திற்காக இவர் சிறந்த ஆடை வடிவமைப்பாளர் விருதை ஜான் மெல்லோ என்பவருடன் பகிர்ந்துக் கொண்டார். இதன் மூலமாக இவர் ஆஸ்கர் விருது வென்ற முதல் இந்தியர் என்ற பெருமை பெற்றார். ஆனால் தனக்கு பிறகு ஆஸ்கர் விருதை பத்திரமாக பார்த்துக்கொள்ள யாரும் இல்லை எனக்கூறி, 2012ம் ஆண்டு அந்த விருதை ஆஸ்கர் அகாடமிக்கே திருப்பிக் கொடுத்துவிட்டார்.

ஏசியன் நெட் நியூஸ்

கவிஞர் நா.முத்துக்குமாரின் அமெரிக்காவும்

2014ம் ஆண்டு அமெரிக்காவில் ஒரு விழாவுக்கு அழைப்பதற்காக நண்பர் ஷங்கர் கவிஞர் நா.முத்துக்குமாரை தொடர்பு கொண்டு கேட்டார். உடனடியாக ஒத்துக் கொண்டவர், எனக்கு முதுகு வலி உண்டு. அதற்கு ஏற்றவாறு பயண ஏற்பாடு செய்யுங்கள் என்று மட்டும் ஒரு வேண்டுகோள் வைத்தார்.

கடைசி நேர சில குளறுபடியால், அந்த விழாவுக்கு அவர் வரவில்லை. ஆனால் குடும்பத்தோடு அமெரிக்காவுக்கு தனிப்பட்ட பயணமாக வந்திருந்தார். நாமும் சேர்ந்து செய்த ஏற்பாடுகள் சரியாக அமையவில்லையே என்ற வருத்தத்துடன், அழைத்து மன்னிப்பு கேட்டேன்.

மனிதர் பதறிவிட்டார். அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லே. இதெல்லாம் சாதாரணம். வேறு ஒரு விழாவுக்கு வந்தாப் போச்சு என்றார். நான் விடவில்லை. இப்போதே ஒரு நாள் மட்டுமாவது டல்லாஸ் வாருங்கள். உங்களுக்காக சிறப்பு நிகழ்ச்சி ஒன்று ஏற்பாடு செய்கிறோம் என்றேன். குடும்பத்தோடு வந்திருக்கிறேன். வீட்டம்மாவுக்கும் பையனுக்கும்தான் நேரம்ன்னு வாக்கு கொடுத்து இருக்கேன்.

என்னுடைய நெருங்கிய நண்பனுக்கு (இயக்குநர் விஜய்) சென்னையில் திருமணம். பயணத்தையும் தள்ளிப் போட முடியாது. குறிப்பிட தேதியில் போக வேண்டிய நிலை. இன்னொரு வாய்ப்பு வரும். நேரில் சந்திப்போம் என்றார். அவர் தீர்க்க தரிசிதான்.

2016ல் பொங்கல் விழாவுக்காக, டல்லாஸ் மெட்ரோப்ளெக்ஸ் தமிழ்ச் சங்கத்தின் சார்பில் அழைக்க விரும்பி, தொடர்பு கொண்டோம். அவருடைய மகள் பிறந்த நேரம். மீண்டும் உங்கள் அழைப்பை ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லையே என்று வருத்தம் தெரிவித்தார்.

ஏப்ரலில் சித்திரைத் திருவிழாவுக்காகவும், ஹார்வர்ட் தமிழ் இருக்கைக்காகவும் வாருங்கள் என்று அழைத்த போது, பாடல்கள் பதிவுக்காக இரவு பகலாக ஓடிக்கொண்டு இருந்தார். தமிழ் இருக்கை என்கிறீர்கள். அதனால் ஒப்புக்கொள்கிறேன் என்று நண்பர் ஷங்கரிடம் அழைப்பை ஏற்றுக் கொண்டார்.

விமான நிலையத்தில் வந்து இறங்கியவர் சற்று சோர்வாக காணப்பட்டார். பின்னர் தனியாக காரில் வரும் போது முதலாவதாக அவர் சொன்னதே “கிளம்பும் போதே உடம்பு சரியில்லை. மனைவி போக வேண்டாமே என்று கேட்டுப் பார்த்தார். தமிழுக்கு என்று அழைத்துள்ளார்கள் அதனால் போய் வருகிறேன் என்றேன். ஓரிரு வாரங்களாக இரவு பகல் வேலை. இன்றைக்கும் நாளைக்கும் ஓரளவு தூங்கிவிட்டால் சரியாகிவிடும்,” என்பதுதான். நீங்கள் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காகச் சொன்னேன். யாரிடமும் சொல்லி களேபரப்படுத்தி விடாதீர்கள் என்று வேண்டுகோளும் வைத்தார். அவர் உத்தரவுப்படியே, நண்பர் மகேஷ் வீட்டில் தங்கியிருந்த போது கூட நானாக எதுவும் சொல்லவில்லை. அவர்கள் இருவரும் பேசிக் கொண்டார்கள்.

தங்கை சித்ராவிடம், விரும்பிய ரசம் சோறு கேட்டு சாப்பிட்டார். சொன்னதுபோல் நிகழ்ச்சி அன்று களைப்பு நீங்கி உற்சாகமாகி விட்டார். அடுத்த நாள் டெட்ராய்ட் பயணம். அங்கே மிஷிகன் தமிழ்ச் சங்க நிகழ்ச்சி. நண்பர்களுடன் ஓரிரு நாட்கள் தங்கிய பிறகு மீண்டும் டல்லாஸ்.

ஆஸ்டின், டெக்சாஸ் பல்கலைக் கழக தமிழ்த் துறை மாணவர்களுடன் நேரடி சந்திப்பு. டாக்டர் ராதாகிருஷ்ணன் சங்கரன் ஏற்பாடு செய்திருந்தார். முந்தைய நாள் இரவு, ‘காலையில் சீக்கிரமாக போகணும். இங்கேயே தங்கிக் கொள்ளுங்களேன்’ என்றார். இல்லை, வீட்டுக்குப் போயிட்டு காலையிலே வந்துடுறேனே.

காலையிலே மனிதர் தயாராகி உற்சாகமாக காணப்பட்டார். ‘பல்கலைக் கழகம் போகிறோம். ப்ளேசர் போட்டுக்கட்டுமா?’ என்று கொஞ்சம் யோசித்தார். ‘எப்போதும் போடுற சட்டையே போதும். நம்ம அடையாளம் அதானே’ என்று முடிவு செய்து கொண்டார்.

காரில் மூன்றரை மணி நேரப் பயணம். வழியில் ஸ்டார்பக்ஸில் காபியும் சிற்றுண்டியும். அவரிடம் புதிய உற்சாகம் தெரிந்தது. பல்கலைக் கழக மாணவர்களைக் காண அத்தனை ஆர்வம் .. மாணவர்களும் அவருடைய பிரபலமான பாடல்களைப் பாடி வரவேற்பு கொடுக்கவும், இன்னும் உற்சாகம் தொற்றிக் கொண்டது.

இரண்டு மணி நேரத்திற்கு மேலாக தமிழ் மொழி, திரைப் பாடல்கள், மரபுக் கவிதைகள், புதுக்கவிதை, ஹைக்கூ என அசராமல் பேசிக்கொண்டே இருந்தார். மாணவர்களின் கேள்விகளுக்கும் சளைக்காமல் பதில் சொல்லிக் கொண்டு இருந்தார். டாக்டர் ராதாகிருஷ்ணனுடன் மதிய உணவுக்குப் பிறகு சற்று ஓய்வு.

“பாபநாசம் சிவன் பாடல்களைக் கேட்டிருக்கிறீர்களா?”

“இல்லையே..”

“கூகுளில் தேடுங்கள்…” கிடைத்தது. கேட்க ஆரம்பித்தார். எடுத்து வந்திருந்த பாரதியார், வேல ராமமூர்த்தி புத்தகங்கள் படித்தார். ஒரே நாளில் அவ்வளவு நீண்ட கார் பயணம் வேண்டாமே என்று அங்கேயே தங்கினோம்.

மாலையில் சான் அண்டோனியோ ரிவர் வாக் சென்றோம். ஆற்றங்கரையோர அழகை ரசித்தவர். கடைகள், படகு சவாரி என அனைத்தையும் ரசித்தார்.

அருமையான

் சூழல் என்றவரிடம், “அடுத்த கம்போசிங் இங்கே வந்து விடுங்களேன்” என்றேன். சிரித்துக் கொண்டார்..

டல்லாஸ் திரும்பும் போது, டெக்சாஸ் ஊர்ப்பக்கம் கொஞ்சம் போலாமே என்றார். ஹைவே யை விட்டு, மாற்று சாலையில் வந்தோம். எனக்கும் அந்த வழி புதிதுதான். டெக்சாஸின் அழகிய இயற்கை எழில் கொஞ்சும் சாலைகள், அணைகள், சிற்றூர்கள், மாட்டுப் பண்ணைகள். எல்லாவற்றையும் ரசித்துக் கொண்டு வந்தார்.

ஸ்டாக்யார்டில் மாடுகளையும் கன்றுக்குட்டிகளையும், குதிரையில் வந்து சுருக்குக் கயிறு மாட்டிப் பிடிக்கும் ‘ரோடியோ ஷோ’ வை, அவரால் பாதி கூடப் பார்க்க முடியவில்லை. “கன்னுக்குட்டிக்கு சுருக்குக் கயிறு வீசிப் பிடிக்கிறாங்க.. இதை இன்னும் பாக்க முடியாது. கெளம்புங்க” என்று வெளியேறிவிட்டார்.

மெட்ரோப்ளெக்ஸ் தமிழ் அகடமி விழாவில், ஹார்வர்ட் தமிழ் இருக்கைக்காக மீண்டும் ஒரு உரையாற்றினார். அது தான் அவருடைய கடைசி உரையாக இருக்கும் என்று காலனுக்கு மட்டுமே தெரிந்திருக்கிறது.

ஹார்வர்ட் தமிழ் இருக்கைக்காக உருக்கமான வேண்டுகோள் விடுத்தவர் அத்தோடு விட்டு விட வில்லை. வீட்டிற்கு வந்ததும் நிதி திரட்டுவது குறித்து விவாதித்தார். நண்பர் முருகானந்தனிடம் உரிமையோடு உத்தரவிட்டு, ஒரு திட்டத்தையும் விவரித்தார்.

கவிஞரின் அன்புக்கட்டளையால் உந்தப்பட்ட முருகானந்தனும், டல்லாஸில் அனைத்து தமிழ் அமைப்புகளையும் ஒன்றிணைத்து அரை மில்லியன் டாலர் என மிகப்பெரும் நிதியைத் திரட்ட முன்னின்றி செயல்பட்டார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

கவிஞர் சென்னை திரும்பும் நாள் வந்தது. விமான நிலையத்திற்கு செல்லும் வழியில், “டெக்சாஸ் யுனிவர்சிட்டி தமிழ் மாணவர்கள் பிரம்மிப்பூட்டி விட்டார்கள், அங்கு மீண்டும் ஒரு முறை செல்ல வேண்டும்,” என்றார்.

முந்தைய நாள்தான், நன்றி சொல்ல அழைத்திருந்த டாக்டர் ராதாகிருஷ்ணன், “மாணவர்களுக்கு முத்துக்குமாரை மிகவும் பிடித்து விட்டது. இன்னொரு முறை அவரை பல்கலைக் கழகத்தின் சார்பில் சிறப்பு விரிவுரையாளராக அழைக்கலாம். பின்னர் விரிவாக பேசுவோம்,” என்று சொல்லியிருந்தார்.

கவிஞரே மீண்டும் அங்கு வருவதற்கு விருப்பப்பட்டதால், பேராசிரியர் சொன்ன தகவலைச் சொல்லிவிட்டேன். முன்னால் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவர் என்பக்கம் சட்டென்று திரும்பிப் பார்த்தார், “நிச்சயம் வருகிறேன் தினகர். பேராசிரியரிடம் பேசலாம். அந்த வளாகமே புத்துணர்ச்சி தருகிறது. உங்கள் அனைவரின் அன்புப் பிடியில், டெக்சாஸ் எனக்குப் பிடித்த இடமாகிவிட்டது,” என்று சற்று உணர்ச்சிவசப்பட்டார்..

மீண்டும் வருகிறேன் என வாக்குக் கொடுத்தார்.. அதைக் காப்பாற்றாமல் போய்விட்டாரே என்ற வருத்தம் காலமெல்லாம் எனக்கிருக்கும்!

– இர தினகர்

நன்றி: தமிழ் நியூஸ்.காம்

நன்மாறன்:

நன்மாறன்: 'எளிமை எம்எல்ஏ' காலமானார் - இறுதிவரை வாடகை வீட்டில் வாழ்ந்தவர்

2 மணி நேரங்களுக்கு முன்னர்

நன்மாறன்

மதுரை கிழக்கு தொகுதியின் முன்னாள் எம்.எல்.ஏவும் சி.பி.எம் கட்சியின் மூத்த தலைவர்களில் ஒருவருமான நன்மாறன், உடல்நலக் குறைவால் காலமானார். அவரது வயது 72.

மதுரை ஆரப்பாளையம் பகுதியில் வசித்து வந்த நன்மாறன். கடந்த 27ஆம் தேதி இரவு ஏற்பட்ட மாரடைப்பு காரணமாக மதுரை அரசு ராஜாஜி மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டார். அங்கு மருத்துவர்கள் தீவிர சிகிச்சையளித்தும் பலனின்றி இறந்துவிட்டார்.

எளிமையின் அடையாளமாக மதுரை வீதிகளில் வலம் வந்த நன்மாறனின் மறைவு, மதுரை மக்கள் மத்தியிலும் அரசியல் கட்சித் தலைவர்கள் மத்தியிலும் துக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது.

`உத்தப்புரம் தீண்டாமை சுவர் பற்றி சட்டமன்றத்தில் அவர் பேசிய பேச்சுக்கு, அப்போதைய முதல்வர் கருணாநிதி எடுத்த நடவடிக்கைகளே அடுத்தகட்ட நகர்வுக்கு அடிப்படையாக அமைந்தது' என்கிறார், சி.பி.எம் கட்சியின் மாநிலக் குழு உறுப்பினர் சுவாமிநாதன்.

"என்கிட்ட 20 ரூபாய்தான் இருக்கு, வரலாமா?" ஆட்டோ ஓட்டுநரிடம் கேட்ட முன்னாள் எம்.எல்.ஏ நன்மாறன்

கடந்த 2001, 2006 ஆகிய சட்டமன்றத் தேர்தல்களில் மதுரை கிழக்குத் தொகுதியில் சி.பி.எம் கட்சியின் வேட்பாளராக போட்டியிட்டு நன்மாறன் வெற்றி பெற்றார். தமிழ்நாட்டில் உள்ள அனைத்து அரசியல் கட்சித் தலைவர்களின் நன்மதிப்பையும் பெற்றவராகவும் மிக நேர்மையான, எளிமையான அரசியல்வாதி என்ற பெயரையும் பெற்றவர்.

தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர்கள் கலைஞர் சங்கத்தின் மாநில நிர்வாகியாகவும் பாடுபட்டவர். `மேடைக் கலைவாணர்' என்ற அடைமொழியால் அழைக்கப்பட்டு வந்த நன்மாறன், மதுரை மக்களின் அடிப்படைத் தேவைகளுக்காக உழைத்தவர்.

இறுதிக்காலம் வரையில் வாடகை வீட்டிலேயே வசித்து வந்த நன்மாறன், அண்மையில் குடிசை மாற்று வாரியத்தில் வீடு கேட்டு விண்ணப்பித்த தகவலும் வெளியானது. `இவர் சட்டமன்ற உறுப்பினராக இருந்த காலகட்டங்களில் சனி, ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில்கூட சட்டமன்ற உறுப்பினர் அலுவலகம் திறந்தே இருக்கும்' என்கின்றனர், மதுரை சி.பி.எம் கட்சியின் நிர்வாகிகள்.

"எளிமை, நேர்மை, அர்ப்பணிப்பு , மக்கள் நேசம் ஆகிய பண்புகளை `நன்மாறன்' என்ற ஒரே வார்த்தையில் சொல்லிவிடலாம். அவரது இயற்பெயர் ராமலிங்கமாக இருந்தாலும் மக்களும் மதுரையும் இயக்கமும் தந்த பெயர்தான் நன்மாறன்" என்கிறார், சி.பி.எம் கட்சியின் மாநிலக் குழு உறுப்பினர் சுவாமிநாதன்.

தொடர்ந்து நன்மாறன் உடனான தனது பயணம் குறித்துப் பேசும் சுவாமிநாதன், ``அவரும் நானும் 15 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஒரு நள்ளிரவில் குமுளியில் அரசு பேருந்து ஏறியபோது அவரது சட்டமன்ற உறுப்பினர் அடையாள அட்டையை பார்த்த நடத்துநர், அதனை நம்பாமல் திருப்பித் திருப்பி பார்த்துக் கொண்டே இருந்தார்.

`இந்த காலத்தில் எந்த எம்.எல்.ஏ பஸ்ஸில் வருகிறார் சார்' எனக் கூறிவிட்டு பெரிய கும்பிடு போட்டு நகர்ந்தார். ஆரப்பாளையம் கிராஸ் ரோட்டிற்கு அருகில்தான் அவர் சட்டமன்ற உறுப்பினராக இருந்தபோது குடியிருந்தார்.

ஒரே ஒரு அறை, அதன் ஓரம் சீலை மறைக்கப்பட்டு சமையலறையாக இருக்கும். அங்கு கட்டில் ஒன்று ஓரத்தில் கிடக்கும். தவம் என்பது துறவிகளுக்கான வார்த்தை என்றாலும் எந்த துறவிகள் இப்படி இருக்கிறார்கள்? உலகமயம், நுகர்வியம், பணபல அரசியல் ஆகியவற்றுக்கு மத்தியில் இப்படி வாழ்ந்ததைவிட பெரிய தவம் என்ன இருக்க முடியும்?" என்கிறார்.

நன்மாறன்

"எல்லிஸ் நகர் கட்சி அலுவலகத்தில் கூட்டங்கள் முடிந்தவுடன் யாராவது ஒரு தோழரின் இரு சக்கர வாகனத்தில் பின்னால் அமர்ந்து பயணிப்பார். கட்சி கொடுத்த டி.வி.எஸ் 50 வாகனத்திலேயே மதுரை மாநகரின் சித்திரை, ஆவணி மூல வீதிகளில் அவர் வலம் வந்தார். எல்லோருக்கும் நல்லவராக அவர் இருந்தார். ஆனாலும் அரசியல் எதிரிகளின் வன்முறைக்கு ஆளானதும் உண்டு. மீனாட்சி அம்மன் கோவில் ஆடி வீதிகளின் சொற்பொழிவுகளில் அவர் அமர்ந்திருப்பார். மதுரை தெருக்களின் வரலாற்றை சுவையாகச் சொல்வார்.

அவர் சட்டமன்ற உறுப்பினர் நிதியில் இருந்து மாரியம்மன் தெப்பக்குளத்தில் அங்கப் பிரதட்சணம் செய்ய பாதையமைத்துக் கொடுத்தார். கம்யூனிஸ்டுகள் கடவுள் வழிபாட்டை ஊக்குவிக்கலாமா? என்ற விமர்சனம் வந்தபோது, `உருள்பவர் எங்கள் உழைப்பாளி தோழர் அல்லவா? கல்லும் மண்ணும் குத்தாமல் உருளட்டுமே' என நெகிழவைத்தார். வறட்டுத்தனம் என்பதே அவரிடம் கிடையாது. ஆனால் தத்துவ விசாரங்களில் சமரசம் செய்ய மாட்டார். மக்கள் பிரச்சினைகளில் முன் நிற்பார்" என்கிறார் சுவாமிநாதன்.

தொடர்ந்து, உத்தப்புரம் தீண்டாமை சுவர் விவகாரத்தில் நன்மாறனின் முன்னெடுப்பு குறித்து பேசிய சுவாமிநாதன், `` 2008 ஆம் ஆண்டு, உத்தப்புரம் தீண்டாமைச் சுவர் பற்றி இந்து ஆங்கில நாளிதழில் வெளியான செய்தியை சுட்டிக் காட்டி சட்டமன்றக் கூட்டத்தொடரில் பேசினார். "என்ன நன்மாறன், பெர்லின் சுவர் மாதிரி சொல்றீங்க?" என கருணாநிதி காட்டிய உடனடி எதிர்வினைதான், அடுத்தடுத்த நகர்வுகளின் தொடக்கமாக அமைந்தது.

"மேடைக் கலைவாணர்" என்ற வார்த்தைக்கு பொருத்தமானவர். மேல மாசி வீதி - வடக்கு மாசி வீதி சந்திப்பில் எத்தனையோ முறை அவரின் குரல் மக்களை ஈர்த்திருக்கிறது. குன்றக்குடி பெரிய அடிகளார், தமிழருவி மணியன், மாயாண்டி பாரதி, விடுதலை விரும்பி என பெரும் ஆளுமைகள் மத்தியில் ஒரே மேடையில் பேச நன்மாறன் எழுந்தால் கூட்டம் ஆரவாரிக்கும். பட்டிமன்றத்தின் போக்கை அவர் பேச்சு மாற்றிவிடும். இரவு 2 மணியைக் கடந்தும் ஆயிரக்கணக்கில் மக்கள் உட்கார்ந்திருப்பார்கள்.

நன்மாறனின் பயணம் நீண்டது, நெடியது. வாலிபர் சங்க தலைவராக, இலக்கிய உரை வீச்சாளராக, மார்க்சிஸ்ட் தலைவராக, மக்கள் பிரதிநிதியாக பன்முகப் பரிமாணத்தில் சிறந்த பங்களிப்பை நல்கியவர். அவர் மதுரையின் அடையாளமாகவும் கம்யூனிச பண்புகளின் அடையாளமாகவும் அரசியல் விழுமியங்களின் அடையாளமாகவும் இருந்தவர்" என நெகிழ்ந்தார்.

 BBC News, தமிழ்

news courtesy

எங்கே போனார்கள் இந்த எழுத்தாளர்கள்?

 எங்கே போனார்கள் இந்த எழுத்தாளர்கள்?

இப்போது நான் சொல்லப் போற ஓர் உண்மை பலருக்குத் தெரியாது.ஒரு நபர் பாடகராக வரவேண்டுமென்றால் ஒரு சங்கீத வித்வானிடம் போய் முறையாய் சங்கீதம் பயின்று பின்னாளில் சிறந்த பாடகராய் உருவாகலாம். அதே போல் ஒரு நபர் ஓவியராக வரவேண்டும் என்று விரும்பினால் அதற்குரிய துறை வாய்ந்த ஓவியக்கலைஞர்களிடம் போய் பயிற்சி எடுத்துக் கொண்டு ஒரு சிறந்த ஓவியராய் திகழலாம்.

இப்படி எந்தத்துறையில் யார் நிபுணத்துவம் பெற வேண்டுமென்று என்று விருப்பப்படுகிறார்களோ அவர்கள் அந்தத் திறமை சம்பந்தப்பட்ட நபர்களிடம் போய் குருகுலவாசம் செய்யாத குறையாய் ஓராண்டு ஈராண்டு என்று பயிற்சி எடுத்துக் கொண்டால் மட்டுமே அவர்களுக்கு அது சாத்தியமாகும்.

ஆனால் ஓர் எழுத்தாளரை அப்படி பயிற்சியின் மூலம் உருவாக்கிட முடியாது. ஓர் எழுத்தாளன் என்பவன் சுயமாக தனக்குள் உருவாக வேண்டும். அவனே குருவாகவும், சிஷ்யனாகவும் இருந்து பயிற்சி எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். அப்படி எடுத்துக் கொண்டால் மட்டுமே அந்த நபர் எழுத்தாளனாக பத்திரிகை உலகில் பவனி வர முடியும். அது காலம் காலமாய் நடந்து வருகிற வரலாறு சொல்கிற உண்மை.

அண்மையில் ஒரு கல்லூரி விழாவில் மாணவர் ஒருவர் என்னிடம் கேட்ட கேள்வி இது. நீண்ட கேள்வி.

“சார்.. அன்றைக்கு இருந்த வார இதழ்களும், நாளிதழ்களும் இன்றைக்கும் வந்து கொண்டிருக்கின்றன. 1960 -ல் பிரபலமாய் இருந்து எழுத்தாளர்கள் மு.வ., அகிலன், ஜெயகாந்தன், சாண்டில்யன், கோவி மணிசேகரன், சாவி, நா.பா., தமிழ்வாணன் என்று சொல்லிக் கொண்டே போகலாம்.

1960-க்கு பின் அந்த எழுத்தாளுமைகளுக்குப் பின்னால் இன்னொரு எழுத்தாளர்அணி மெள்ள மெள்ள உருவாகி 1970 முதல் 1990 வரை எழுத்துஉலகில் கொடிகட்டி பறந்தார்கள். அவர்களில் முக்கியமானவர்கள் சுஜாதா, லட்சுமி, சிவசங்கரி, இந்துமதி, அனுராதா ரமணன், பாகம் கிருஷ்ணன், வேதா கோபாலன், கி.ராஜநாராயணன், புஷ்பா தங்கதுரை, ராஜேந்திரகுமார், விமலாரமணி, ஜோதிர்லதா கிரிஜா என்று சொல்லிக் கொண்டே போகலாம்.

இப்போது அந்த எழுத்தாள படைக்குப் பின்னால் நீங்கள், பட்டுக்கோட்டை பிரபாகர், சுபா, இந்திரா சவுந்திரராஜன், தேவிபாலா, பா.ராகவன் ராமகிருஷ்ணன், சாரு நிவேதிதா போன்ற எழுத்தாளர்கள் உருவாகி எழுத்து உலகில் வெற்றிகரமாக பவனி வந்து கொண்டு இருக்கிறீர்கள். உங்களின் இந்த சம காலத்து எழுத்தாளர்களுக்குப் பின்னால் எந்த ஒரு எழுத்தாளர் அணியும் உருவாகாமல் அந்த இடம் ஒரு வெற்று மைதானம் போல் காணப்படுகிறதே, இதற்குரிய காரணம் என்னவாக இருக்குமென்று நினைக்கிறீர்கள்?

இப்படியொரு நீண்ட கேள்வியை அவர் கேட்டு விட்டு உட்கார்ந்ததும் நான் அவர்களுக்கு பதில் சொன்னேன்.

‘நானும், என் சமகால எழுத்தாளர்களும் எழுத்துப் பணியில் இப்போதும் பிசியாக இருக்கிறோம். காரணம் நாங்கள் எல்லோரும் ஒரு பாணியில் கதைகள் எழுதாமல் அவரவர்களுக்குரிய தனித்தனி பாணியில் எழுத்துப் பணியைத் தொடர்வதுதான். அப்புறம் இன்னொரு விஷயம் எங்களுக்குப் பின்னால் இளம் எழுத்தாளர்கள் உருவாகவே இல்லை என்று நீங்கள் சொல்வதில் எனக்கு உடன்பாடு கிடையாது. சில எழுத்தாளர்கள் வீரியத்தோடு உருவானார்கள். முன்னணி வார இதழ்களிலும், நாளிதழ்களிலும் எழுதியும் வந்தார்கள். எங்களுக்குப் பின்னால் சிறந்த எழுத்தாளர்களாக வலம் வருவார்கள் என்றும் நினைத்தேன்.

ஆனால் காலப்போக்கில் அவர்கள் எழுதுவதை சிறிது சிறிதாய் குறைத்துக் கொண்டார்கள். ஒரு கட்டத்தில் அந்த எழுத்துப் பணியும் அறவே நின்று விட்டது. சென்னையில் நடந்த ஒரு எழுத்தாளர் வீட்டு திருமணத்தில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த அந்த இளம் எழுத்தாளர் ஒருவரை சந்திக்க நேர்ந்தபோது அவரிடம் இந்தக் கேள்வியைக் கேட்டேன்.

‘என்ன தம்பி....நாலைஞ்சு வருஷத்துக்கு முந்தி வரை உங்களுடைய சிறுகதைகள், நாவல்கள் எல்லாம் பத்திரிகைகளில் வெளிவந்துகிட்டு இருந்தது. எல்லாக் கதைகளுமே சிறப்பாய் இருந்தது. அதுக்கப்புறம் உங்களுடைய படைப்புகளையே என்னால் பார்க்க முடியலேயே? என்ன விஷயம்? வீட்ல, வேலை செய்யற இடத்துல ஏதாவது பிரச்சினையா? இல்லை உடம்புக்கு ஏதும் முடியலையா?

அந்த இளம் எழுத்தாளர் சிரித்தார்

“அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை சார்...”

“அப்புறம் என்ன?”

“சார்... இந்த எழுத்துத் துறையில் எவ்வளவு வருஷம் எழுதினாலும் பெரிசா எதுவும் சம்பாதிக்க முடியாது. அதுவுமில்லாமலே வெளியில் நம்ம பேரைச் சொன்னா எல்லோருக்கும் தெரியற அளவுக்கு பாப்புலாரிட்டியும் கிடைக்காது.. அதனால...”

“அதனால?”

“சினிமாவுக்கு போயிட்டேன். பிரபல ஹீரோக்களுக்கு செட்டாகிற மாதிரி கைவசம் பத்து பதினைந்து கதை வெச்சிருக்கேன் சார். மாசத்துல பத்து நாள் சென்னைக்கு வந்து தங்கி தயாரிப்பாளர்கள் கிட்டேயும், இயக்குனர்கள்கிட்டேயும் அப்பாய்மெண்ட் வாங்கி கதைகளைச் சொல்லிக்கிட்டிருக்கேன் சார்...”

“அவங்க என்ன சொல்றாங்க...?’

“கதை நல்லாயிருக்கு... ஒரு ஆறுமாசம் பொறுங்க... ஹீரோ வேற ஒரு சூட்டிங்கில் இருக்கார்.. அவர் ப்ரீயானதும் அவர் கிட்ட ஒரு தடவை கதை சொல்லுங்க.. அவர் ஓ.கே. சொல்லிட்டார்னா மத்த விஷயங்ளை பேசிக்கலாம்ன்னு சொன்னாங்க சார்...?

“அப்படி எந்த ஒரு ஹீரோவைப் பார்த்தாவது கதை சொல்லியிருக்கிறீர்களா?”

“இல்ல சார்’

“ஏன் ஹீரோவைப் பார்த்து பேச முடியலை...?’

“ஏதோ ஒரு காரணத்தால தள்ளி தள்ளி போகுது சார்... எப்படியும் இந்த மாசத்துல மூணு முக்கியமான ஹீரோவைப் பார்த்து பேசிடுவேன்.. ஒரே ஒரு படம் வந்தா போதும் சார் அப்புறம் என்னை தேடி தயாரிப்பாளர்கள் வருவாங்க...”

“தம்பி! ஒரு நல்ல ரைட்டராய் வரக்கூடிய திறமை உங்ககிட்ட இருக்கு... சிறுகதை நாவல்னு எழுதிகிட்டே சினிமா வாய்ப்பையும் தேடலாமே?’

அது சரிபட்டு வராது சார்... ஒரே நபர் ரெண்டு குதிரையில் சவாரி பண்ண முடியாது”

“தம்பி... உங்களுக்கு ஒரு உண்மை தெரியுமா?”

“என்ன சார்?’

“இதுக்கு முன்னாடி பல எழுத்தாளர்கள் சினிமாவுக்கு போயிருக்காங்க.. ஜெயிச்சிருக்காங்க.. உதாரணத்திற்கு அகிலன், சுஜாதா, ஜெயகாந்தன், பாலகுமாரன் போன்ற எழுத்தாளர்களைச் சொல்லலாம். அவங்க சினிமாவுக்கு தன்னோட பங்களிப்பைச் கொடுத்து இருந்தாலும் அந்த எழுத்தாளர்களின் வாசகர்கள் அவர்களை ஓர் எழுத்தாளராகத்தான் பார்க்கிறார்களே தவிர சினிமாவைச் சேர்ந்தவர் என்ற எண்ணம் கூட அவர்களுக்குத் தோன்றுவதில்லை”

“நீங்க சொல்றது சரிதான் சார்... ஆனா ஓவர் நைட்ல புகழோட உச்சிக்குப் போகனும்ன்னா பத்திரிகைகளில் எழுதறதை விட சினிமாவுக்கு முயற்சி பண்றதுதான் சரி...”

அதற்குப் பிறகு நான் அவரோடு விவாதம் செய்வதை நிறுத்தி விட்டேன்.

இந்த இளம் எழுத்தாளர் இப்படியென்றால் இன்னொரு திறமைமிக்க எழுத்தாளரை சந்தித்து பேசிக் கொண்டிருந்தபோது அவர் சொன்ன காரணம் வேறு மாதிரியிருந்தது.

“சார்... முதல் அஞ்சாறு வருஷம் அருவி கொட்டற தினுசில் கற்பனை வளம் இருந்தது. எல்லா பத்திரிகைக்கும் எழுதினேன். கடந்த ரெண்டு வருஷ காலமாய் எழுத எதுவுமே தோணல. ஒரு மணி நேரம் ஒரே இடத்துல உட்கார்ந்து எழுதுறது ரொம்ப கஷ்டமா தெரியுது. ஒரே ப்ளான்காய் இருக்கு. எழுதுறதையே விட்டுட்டேன்.”

இப்படியாக ஏதேதோ பிரச்சினைகள் காரணமாக எத்தனையோ திறமைமிக்க இளம் எழுத்தாளர்கள் கடந்த சில ஆண்டுகளுக்குள் மங்கி மறைந்து காணாமல் போய் விட்டார்கள்.

எழுத்தாற்றல் என்பது ஒரு வரம். அந்த வரம் பெற்றவர்கள் கடின உழைப்புக்கு அஞ்சக்கூடாது. அது ஒரு வேலை என்று நினைக்காமல் ஒரு தவமாய் நினைத்து செயல்பட வேண்டும். நிறைய படிப்பதும், சமுதாயத்தில் அன்றாடம் நடக்கும் நிகழ்வுகளையும், அவலங்களையும் உற்று பார்த்து அதற்கு தீர்வு காணும் வகையில் படைப்புகளை எழுதுவதும் ஒரு எழுத்தாளரின் கடமை.

சில பேர் எழுத்தாளர்களின் படைப்புகளை இலக்கியம், ஜனரஞ்சகம் என்று பார்த்து குறுக்கே சுவர் கட்டி சந்தோஷப்படுவார்கள். ஒரு நல்ல கருத்தை சொல்லும் எந்த ஒரு படைப்பும் அந்த எழுத்தாளனுக்கு பெருமை பெற்று தரும். என்னைப் பொறுத்தவரையிலும் ஒரு புத்தகத்தை இரண்டு மூன்று முறை படித்தாலும் புரியவில்லையென்றால் அது இலக்கியம். ஒருமுறை படித்ததுமே புரிந்து விட்டால் ஜனரஞ்சகம்.

அய்யா ஆதித்தனார் ‘தினத்தந்தி’ நாளிதழை ஆரம்பித்த பின்புதான் நம் மக்கள் தமிழையே ஒழுங்காக பேச ஆரம்பித்தார்கள். அதே போல் ஜனரஞ்சக எழுத்தாளர்கள் எழுத்துத்துறைக்கு வந்த பின்புதான் மக்களின் வாசிப்பு பழக்கம் அதிகமாயிற்று.

நம்மிடையே திறமைமிக்க வளரும் எழுத்தாளர்கள் இருக்கிறார்கள் என்பதை பார்த்து வருகிறேன். கதை எழுதும் ஆர்வம் யாருக்கு முளை விடுகிறதோ அவர்கள் எழுத்தாளர்களாக உருவாவது சர்வ நிச்சயம்.நம்முடைய சமூக நலன் சார்ந்த வாழ்க்கைக்கு விவசாயிகள், டாக்டர்கள், பொறியாளர்கள், வழக்கறிஞர்கள், விஞ்ஞானிகள் எவ்வளவு அவசியமோ அந்த அளவுக்கு எழுத்தாளர்களும் அவசியம்.

உங்கள் வீடுகளில் யாருக்காவது கதைகள் எழுதும் ஆர்வம் இருந்தால் அவர்களை ஊக்கப்படுத்துங்கள். எதற்காக இந்த வேண்டாத வேலை என்று திட்டி முளை விடும் பயிர்க்கு வெந்நீர் ஊற்றி விடாதீர்கள்.

ஒரு கடுகு போன்ற சிறிய விதைக்குள் ஓர் ஆலமரமே ஒளிந்திருக்கிறது என்கிற உண்மையை மறந்து விடாதீர்கள்.

-ராஜேஷ்குமார்

நன்றி; தினத்தந்தி

ரைட்டர் என்றால்

 

சோ தர்மனின் பேஸ்புக் பதிவு:

“நேற்று சாயங்காலம் இலேசான பல்வலி.டாக்டருக்கு போன்பண்ணினேன்.க்ளினிக் திறப்பதில்லை என்றும் மாத்திரை மெசேஜ் பண்ணுகிறேன் வாங்கி சாப்பிடுங்கள் பார்த்துக்கொள்ளலாம் வேதனை குறையும் என்றார்.

சரியாக இரவு ஏழு மணிக்கு முகமூடி ஹெல்மெட் சகிதம் மெடிக்கலுக்குப் புறப்பட்டேன். காவல்துறை விசாரணையில் நான் சொன்ன காரணங்கள் ஏற்றுக் கொள்ளப்படவில்லை. டாக்டரின் மெசேஜ் காட்டினேன்.கண்டு கொள்ளாததோடு என் டூ வீலரைப் பூட்டி சாவியை எடுத்துக் கொண்டதோடு வீட்டுக்கு நடந்து போ காலையில் போலீஸ்டேஷனில் வந்து வண்டியைப் பெற்றுக்கொள் என்று ஒருமையில் தான் பேச்சு.அவ்வளவு பேரும்‌சின்னப்பையன்கள்.

ஹோம்கார்டுகள் நாலைந்து பேர்.

கொஞ்சநேரம் நின்றேன் அறிமுகமான உயர் போலீஸ் ஆபிசருக்கு போன்பண்ணினேன். போனை போலீஸ்காரரிடம்‌ கொடுக்கச்சொன்னார்.கொடுத்தேன்.அடுத்த நிமிஷமே போனை என்னிடம் கொடுத்தவர் ரைட்டர்னு‌ முதல்லயே சொல்ல வேண்டியதுதானே சார் என்றார். அதெல்லாம் வெளியிலே சொல்ல வேண்டிய விஷயமில்லையே‌ என்றேன். அடுத்து கேட்டாரே பார்க்கலாம் ஒரு கேள்வி வெட்கப்பட்டுப் போனேன்.

". கடைசியாக எந்த ஸ்டேஷன்ல சார் வேலை பாத்தீக"

"விளாத்திகுளத்தில் வேலைபார்த்து‌ ரிடையர்டு"என்றேன்.

பவ்யமாக வண்டிச் சாவியை கொடுத்த போலீசிடம் என்

செல்போன் படங்களை காட்டினேன். தமிழக முதல்வர்கள் கலைஞர், அம்மா, தூத்துக்குடி மாவட்ட கலெக்டர், காவல்துறை கண்காணிப்பாளர்,நெல்லை மாவட்ட கலெக்டர்,கோயம்புத்தூர் காவல்துறை உதவி ஆணையாளர் ஆகியோர் எனக்கு பொன்னாடை போர்த்தி கௌரவிக்கிற புகைப்படங்களைப் பார்த்தவர் அசந்து விட்டார்.

"எல்லாமே வீரதீரச்செயலுக்குத்தான்" என்றேன்.

"அப்படியா சார் "என்று வாயைப்பிளந்தவர்.

"உங்கள் பேர் என்னசார்"

"என் கவுண்டர் எமதர்மன்"

என்று சொல்லிவிட்டு வண்டியில் ஏறி வந்துவிட்டேன்.

தமிழ்நாட்டில் ரைட்டர் என்றால் ஒன்று பத்திரம் எழுதுபவர் இல்லையென்றால் போலீஸ் ரைட்டர். எழுத்தாளன் என்று சொல்லவே வெட்கமாக இருக்கிறது.

கேரளாவில் புகழ்பெற்ற திருடன் மணியன் பிள்ளை. இவனுடைய சுய சரிதை புத்தகமாக வந்திருக்கிறது.அதில் ஒரு இடம். மணியன்பிள்ளை கொள்ளையடித்து விட்டு நடுராத்திரியில் வருகிறான். காவல்துறை விசாரிக்கிறது. அவன்சொல்கிறான்.

"எழுத்தாளர் பஷீர் ஐயாவைப் பார்த்துவிட்டு வருகிறேன். பேசிக்கொண்டிருந்தேன் நேரமாகிவிட்டது"

‌அடுத்த நொடி காவலர்கள் அவனிடம் பஷீரின் நலன் விசாரித்துவிட்டு அவனை போகச் சொல்கிறார்கள்"

தமிழ்நாட்டில் இவ்வளவு கேவலத்துக்கு காரணம் தமிழ்நாட்டை எழுத்தாளர்களும் நடிகர்களும் ஆண்டதுதான்.வேறென்ன காரணம் இருக்க முடியும்.”

பலமாகச் சிரிப்பு வரும் இந்த சம்பவத்தைப் பலரும் ஃபேஸ்புக்கில் பகிர்ந்து தமிழ்ச் சமூகம் எப்படி தமிழ் இலக்கியம் பற்றியும், எழுத்தாளர்கள் பற்றியும் குறைந்த பட்ச பரிட்சியம் கூட இல்லாமல் இருக்கிறது என்பதை நொந்து பகிர்ந்து வருகின்றனர்.

இணையத்தில் இருந்து எடுத்தது

கதவு|தமிழ் கவிதை/இன்றைய நயினாரின் உணர்வுகளில்

 

இன்றைய நயினாரின் உணர்வுகளில்

கதவு|தமிழ் கவிதை

கதவு|தமிழ் கவிதை|kavithai tamil|Nynarin Unarvugal

Nynarin Unarvugal

கிடைத்தது வெற்றி /--ராதை சுப்பையா, ஈப்போ, மலேசியா

 கிடைத்தது வெற்றி 

சாலை ஓரத்து இரப்பர் மரங்களின் மிதமான

ஒட்டுப்பால் வாசனையில் விதைக்கப்பட்டது என்னுள்ளான 

இந்த கனவு..

பதின்ம வயது 

தொடங்கி வார்த்தைகள் மூளை நரம்பில் 

பேசத் தொடங்கின..

என் ஒவ்வொரு 

பாதச் சுவடுகள் நூறாயிரம் 

கதைகளை எழுதி வைத்திருக்கின்றன

இருதலைக் கொள்ளியாய் எத்தனையோ தருணங்களில் தனித்தன்மை இழந்து 

தடுமாறியது உண்டு

அவமானங்கள் நெஞ்சை 

நிலைகுழைய வைத்தது

சுதந்திரம் பெண்ணுக்கு பொது என 

பொய்யாய் பிரகடனப் படுத்தப்படுகின்றது

இங்கு நம் 

தலை  மட்டுமே 

ஆடவேண்டும்

அறிவு மருந்துக்குக் கூட வேலை செய்வதை

பல தலைகள் விரும்புவதில்லை

காணாப் பிணமாய் நம் கருத்தும் உழைப்பும் 

புதைக்கப்படுகின்றன

எல்லா நிலைகளையும் தகர்த்தெடுத்து 

மகிழ்ச்சி மந்திரத்தை சொந்தமாக்கி இதோ இங்கு இன்று எனக்கு

 * கிடைத்தது வெற்றி

எல்லையில்லா ஆனந்தத்தில் மனம் துள்ளிக்குதிக்க என் கனவுகள் மெய்பட காரணமானவர்களுக்கு கரம் கூப்பி குவிக்கின்றேன் 

நன்றி மலர்களை🌹

--ராதை சுப்பையா, ஈப்போ, மலேசியா

ஒரு உயிலை எப்படி நிரூபிக்க வேண்டும்/. அடிப்படை சட்ட தகவல் பகுதி,

 

ஒரு உயிலின் அடிப்படையில் ஒரு வழக்கைத் தீர்மானிக்கும் பொழுது, அந்த உயில் உள்ளது என்பதை விடவும், அந்த உயில் முறையாக எழுதப்பட்டுள்ளது என்பதை நீதிமன்றத்தில் நிரூபிக்க வேண்டும். இது குறித்து உச்ச நீதிமன்றம் " S. R. சீனிவாசா Vs பத்ம வாத்தம்மா (2010-5-SCC-274)" என்ற வழக்கில் தெளிவாக கூறியுள்ளது.

இந்திய சாட்சியச் சட்டம் பிரிவு 68 ஆனது ஒரு உயிலை எப்படி நிரூபிக்க வேண்டும் என்று கூறுகிறது. ஒரு உயிலில் சாட்சி கையெழுத்து போட்டுள்ளவர்கள் உயிரோடு இருந்தால் அல்லது நீதிமன்றத்தில் முன்னிலையாகி இருந்தால் அவர்களில் ஒருவரையாவது சாட்சியாக விசாரித்துக் அந்த உயில் எழுதப்பட்டதை நிரூபிக்க வேண்டும். ஒருவர்கூட உயிரோடு இல்லை என்றால் இந்திய சாட்சியச் சட்டம் பிரிவு 69 ல் கூறப்பட்டுள்ளவாறு சாட்சிக் கையொப்பம் போட்டுள்ளவர்களில் ஒருவருடைய கையெழுத்தை தெரிந்துள்ள நபரை சாட்சியாக விசாரிக்க வேண்டும். அவ்வாறு கையெழுத்தை மட்டும் அடையாளம் காட்டுபவர் அந்த உயில் எழுதப்பட்டதை குறித்து சாட்சியம் அளிக்க வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்க முடியாது.

சென்னை உயர்நீதிமன்றம் " ஜானகிதேவி Vs R. வசந்தி மற்றும் பலர் (2005-1-LW-455)" என்ற வழக்கில், இந்திய சாட்சியச் சட்டம் பிரிவு 68 யைப் படித்து பார்த்தால், உயிலில் சாட்சிக் கையொப்பமிடுவதும், உயிலை எழுதுவதும் வெவ்வேறான சங்கதிகளாகும். ஒன்று மற்றொன்றை தொடர்ந்து வருகிறது என்றும், ஒரு உயில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது என்கிற காரணத்தால், அந்த உயில் எழுதப்பட்டதை நிரூபித்து விட்டதாக கருத முடியாது, ஒரு வழக்கில் உயிலை நிரூபிக்க எந்தவிதமான சாட்சியங்களும் இல்லாத நிலையில் தான் உயில் பதிவு செய்யப்பட்டதற்காக இந்திய பதிவுச் சட பிரிவு 60 ன்படி சார் பதிவாளரால் வழங்கப்படுகின்ற சான்றிதழை, உயில் எழுதப்பட்டுள்ளது என்பதை நிரூபிப்பதற்கான முக்கிய ஆதாரமாக எடுத்துக் கொள்ள முடியும் என்று தீர்ப்பு கூறியுள்ளது.

அதேபோல் சென்னை உயர்நீதிமன்றம் "கற்பகம் Vs E. புருஷோத்தமன் மற்றும் இருவர் (2010-3-LW-282)" என்ற வழக்கில், ஒரு உயில் எழுதப்பட்டது குறித்து மிகத் கடுமையாக மறுத்துரைக்கப்படாத நிலையில்,  உயிலில் சாட்சிக் கையொப்பமிட்டுள்ளவர்களை நீதிமன்றத்தில் விசாரிக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை என்று தீர்ப்பு கூறியுள்ளது.

எனவே ஒரு உயிலை நிரூபிப்பதற்கு அதில் சாட்சிக் கையொப்பமிட்டுள்ளவர்களில் ஒருவரை சாட்சியாக விசாரிக்க வேண்டும். யாரும் உயிருடன் இல்லாத பட்சத்தில் சாட்சிக் கையொப்பமிட்டுள்ளவர்களின், கையெழுத்தை அடையாளம் காட்டக்கூடிய ஒருவரை சாட்சியாக விசாரித்து உயிலை நிரூபிக்க வேண்டும் என சென்னை உயர்நீதிமன்றம் தீர்ப்பு கூறியுள்ளது.

A. S. No - 159/2013

Dt - 25.3.2015

செல்வ சுப்பிரமணியன் Vs சுப்பு ரத்தினம்

2015-3-LW-7

தகவல்களை பகிர்ந்தவர் வழக்கறிஞர். செல்வகுமாரி நடராஜன்

துருவாச முனி

 ரஜினிகாந்த் இவருக்கு வைத்த பெயர் துருவாச முனி அவ்வளவு கோவம் வரும் இவருக்கு "டேய் நான் மீன் திங்கிற பார்ப்பான் என்கிட்டயேவா" என்று கோபப்படுவார் அவர்

எல்லா மதத்தையும் இனத்தையும் ஒன்றாய் பார்த்து வளர்ந்தவர் அவர் ஆனால் இன்றும் பலர் அவரை குறிப்பிட்ட இனம் சார்ந்து பேசுவது தான் அபத்தமே....

ஒரே ஆள் அம்பேத்கர் பற்றியும்,அழகிய சிங்கர் பற்றியும் பேச முடியும் எனில் அது நிச்சயம் வாலி மட்டும் தான்

தான் சொல்ல நினைப்பதை கவிதையின் வழியே சொல்ல வேண்டும் என்பதில் மிகுந்த ஆசை கொண்டவர் அவர்

அவரிடம் எதுகை, மோனைகள் விளையாடும்

அதே சமயம் கவித்துமான பாடலுக்கும் அவரிடம் குறைவில்லை இன்றைய சமூகம் ரசிக்கும் பெரும்பாலான எம்.ஜி.ஆர் பாடல் எல்லாம் வாலி வாய் வந்த வார்த்தைகள் தான்

ஒரு முறை கண்ணதாசன் ஒரு பாடலை கேட்டு விட்டு "வர வர இந்த வாலி பய ஒழுங்கா எழுதவே மாட்டேங்குறான் டா"என்றாராம் உதவியாளரிடம் உடனே அவர் அருகில் வந்து ஐயா அது நம்ப பாட்டு தான் ஐயா என்று நினைவுப்படுத்தினாராம் அப்படி இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் முந்தி கொண்டு பாடல்கள் எழுதினர்

என்னவாயினும் கண்ணதாசனை வாலியை போல் புகழ்ந்தவர் எவரும் இல்லை

"சீட்டால் தொலைத்த சில்லறைய நீ

பாட்டலே சம்பாதி

நீ பாரதியின் செம்பாதி"

தனக்கு எதிரான கடை விரிக்கும் எல்லாருக்கும் முதல் வாழ்த்து மடல் செல்வது வாலியிடம் இருந்து தான்

ஏன் அவர் இறக்கும் வரை அத்துணை இளம் கவிஞர்களுக்கும் நா.முத்துக்குமார்,பழ நிபாரதி,நெல்லை ஜெயந்தா,பா.விஜய்,சினேகன்,தாமரை என்று எல்லோரும் கூடும் இடம் இவர் இல்லம் தான்

நான் பாட்டு எழுத போகிறேன் என்று கமல் ஆசி பெற்றதும் இவரிடம் தான் அப்பொழுது அவர் சொன்ன வாசகம் "வாங்கயா வாங்கயா நீங்கலான் எழுதணும் அப்ப தான் எங்களுக்கு சுமை குறையும்"என்றாராம்

அப்படி பட்ட மிக பெரிய மனிதர் ஐயா வாலி

ஒரு முறை ஒரு பத்திரிக்கைகாரர் வாலியிடம் கேட்டார்

உங்களை விட வைரமுத்து சிறப்பாய் எழுதுவதாய் சொல்கிறார்களே நீங்கள் ஏன் அவரை போல் எழுத கூடாது என்று அதற்கு அவர் சொன்னார்

நான் வாலியாக இருக்கவே விரும்புகிறேன் போலியாக அல்ல என்று

இன்றும் இதே எண்ணம் பலருக்கும் இருக்கும்,

இருக்கட்டும்

வைரமுத்து திரைப்பாடலின் கமலஹாசன் எனில் வாலி திரையுலகின் superstar....

இருந்தாலும் மறைந்தாலும் பேர் சொல்ல வேண்டும்

இவர் போல யார் என்று ஊர் சொல்ல வேண்டும்......

இணையத்தில் இருந்து எடுத்தது